Vroeger was Kees fietsenmaker.

Toen de eigenaar van de zaak overleed, begon Kees een huifkar bedrijf.

Hij kon er de kost mee verdienen.  Mensen huurden hem in voor bruiloften en partijen.

Tijden veranderden en de huifkar raakte uit de gratie.

Bij toeval ontdekte Kees dat mensen met een lichamelijke beperking baat zouden kunnen hebben bij een huifbed.

Hij kocht er 1 en maakte er zelf een tweede bij.

De gekochte kar was na 2 jaar "op", maar het zelfgemaakte exemplaar rijdt vandaag de dag ( na 16 jaar) nog steeds.

Kees heeft grote passie voor zijn werk en houd van zijn cliënten.

Hij heeft er zoals hij zelf zegt, een speciale band mee.

Met eigen ogen ziet hij dat cliënten ontspannen op de ruggen van zijn twee paarden.

Jammer genoeg, komen zijn inkomsten onder het minimumloon, waardoor het voor hem steeds moeilijk word om rond te komen.

De uitgaven zijn groot. De stalling, stro, hooi, voer en dierenartskosten rijzen de pan uit.

Kees houd nu éénmaal van zijn dieren en zorgt er voor dat zij tot aan hun dood goed verzorgd worden.

Ook als zij niet meer voor hem kunnen werken.

"Ik hoop dat ik nog jaren door kan gaan" zo zegt hij "maar financieel is het bijna niet haalbaar".

"Ik moet er niet aan denken om te stoppen en de cliënten teleur te stellen en erger nog, ze hun therapie te ontnemen".

"Wellicht geschied er een financieel wonder en hoef ik die afweging niet (meer) te maken.